Konkurencja ratunkowa

Najlepsze systemy ochrony zdrowia dopuszczają współpłatności i prywatne finansowanie

W Polsce znów rozgorzała debata o finansowaniu służby zdrowia, tym razem po wprowadzeniu nowych zasad naliczania podatku zdrowotnego, dla niepoznaki zwanego składką. Cieszą się ci, dla których zmiana jest korzystna: przedsiębiorcy. Załamują ręce ci, którzy uważają, że pozbawia ona NFZ 5 mld zł wpływów rocznie i uprzywilejowuje osoby prowadzące jednoosobowe działalności gospodarcze względem etatowców.

Spór jednak nie dotyka istoty problemu, którą jest opłakany i – na tle świata – wciąż pogarszający się stan polskiej ochrony zdrowia. Legatum Prosperity Index (LPI), najczęściej cytowany ranking m.in. systemów zdrowotnych, plasuje nas na 48. miejscu na świecie. Jeszcze w 2019 r. było to miejsce 40. Wyprzedzają nas nie tylko kraje rozwinięte, lecz także Sri Lanka czy Kostaryka. Dalsze zaniedbywanie reformy ochrony zdrowia to przejaw wyjątkowo szkodliwej krótkowzroczności. Starzejące się społeczeństwo poważnie naruszy obecną konstrukcję systemu – zmniejszy kontrybucje oraz zwiększy koszty, co może doprowadzić do skrajnej jego niewydolności i odwrócić pozytywne trendy w długości trwania życia w zdrowiu. Co więc zrobić? Można zacząć od szukania inspiracji. To, jak działają najlepsze systemy zdrowotne, skłania do wniosku, że nie pora na kosmetyczne zmiany.

Śmiertelne zaniedbanie

Do oceny jakości ochrony zdrowia można używać wielu kryteriów. Najważniejsze z nich to dostępność i skuteczność. W przypadku Polski kryterium dostępności jest teoretycznie spełnione. Każdy ma konstytucyjne prawo do bezpłatnej opieki zdrowotnej. W praktyce prawo to jest ograniczane brakiem placówek, sprzętu i personelu oraz długością oczekiwania na wizyty i zabiegi. Indeks przygotowany przez CEOWORLD Magazine, który skupia się na tych kwestiach w ocenie 110 różnych systemów zdrowotnych, Polskę plasuje dopiero na 59. pozycji.