Interpretacja indywidualna z dnia 25 lutego 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.594.2021.2.BK

w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w związku z dokonywanymi przez Spółkę płatnościami za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) oraz płatnościami za znaki towarowe i nazwy firm oraz prawidłowości sporządzenia formularza IFT-2/IFT-2R.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 listopada 2021 r. o wydanie  interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w związku z dokonywanymi przez Spółkę płatnościami za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) oraz płatnościami za znaki towarowe i nazwy firm oraz prawidłowości sporządzenia formularza IFT-2/IFT-2R.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Polski, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich przychodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”) oraz jest spółką w pełni zależną od A. D.O.O. (dalej: „A.E.”), spółki z siedzibą w Słowenii (rezydenta podatkowego Słowenii, tj. podmiotu podlegającego w Słowenii opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na ich źródło). A.E. nie prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej poprzez zakład w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z Rzeczpospolitą Polską. A. E. jest spółką w pełni zależną od A. DMCC (dalej: „A.I.), spółki kapitałowej z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz rezydentem podatkowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich (tj. podmiotu podlegającego w Zjednoczonych Emiratów Arabskich opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na ich źródło). A.I. nie prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej poprzez zakład w rozumieniu PL-ZEA UPO.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży produkcji wyrobów betonowych i posiada ponad 25-letnie doświadczenie w produkcji przeciwwag betonowych do sprzętu AGD takiego jak pralki, zmywarki i kuchenki. Grupa prowadzi działalność w wielu terytoriach na całym świecie, w tym w Polsce.

Zgodnie z Umową o współpracy (ang. „the Cooperation Agreement”) z 1 stycznia 2017 r. („Umowa o współpracy A”), Spółka nabywa usługi wsparcia określone jako „Pakiet Wsparcia” od jedynego udziałowca Spółki tj. A.E.

Pakiet Wsparcia nabywany przez Spółkę obejmuje:

1)know-how, czyli wiedzę techniczną, biznesową, strategiczną, operacyjną, zarządczą, handlową określoną w załączniku do Umowy o Współpracy A, którego prawnym właścicielem jest A.I. i który dzieli się nią z A.E. (dalej: „Know-how”);

2)znaki towarowe i nazwy firm (dalej łącznie: „Znaki towarowe”);

3)usługi wsparcia, w tym z zakresu przedsiębiorczości i planowania strategicznego, rozwoju komercyjnego, sprzedaży, marketingu oraz badań i rozwoju określone w załączniku do Umowy o współpracy A, świadczone przez A.I. na rzecz A.E. (dalej: „Usługi wsparcia”).

Na podstawie Umowy o współpracy A, struktura płatności za Pakiet Wsparcia kształtuje się następująco:

·10% płatności stanowi wynagrodzenie za udostępnienie Know-how;

·10% płatności stanowi wynagrodzenie za udostępnienie Znaków towarowych i nazw firm;

·80% płatności stanowi wynagrodzenie za dostarczenie Usług wsparcia.

Przy dostarczaniu Pakietu Wsparcia dla zakładów produkcyjnych (w tym, m.in. dla Spółki), A.E. bazuje na wsparciu A.I. (w szczególności w zakresie Know-how i Znaków towarowych).

Przedmiotowy model biznesowy opiera się na Umowie o współpracy (ang. „the Cooperation Agreement”) z 1 stycznia 2021 r. („Umowa o współpracy B”), na mocy której A.I. dostarcza A.E. Pakiet Wsparcia. A.E. otrzymuje również wsparcie A.I. w koordynowaniu i dostarczaniu Pakietu Wsparcia dla spółek z Grupy. Dostarczając Pakiet Wsparcia, A.I. polega na swoim know-how i zasobach wewnętrznych, jak również może korzystać z usług podwykonawców. Zarówno Know-how, jaki Znaki towarowe dostarczane w ramach Pakietu Wsparcia są prawną własnością A.I. Co więcej, jakikolwiek nowo powstały know-how, który może zostać wykreowany w toku prac A.E. w toku dostarczania Pakietu Wsparcia do kolejnych podmiotów z grupy będzie prawnie własnością A.I.

Spółka jest w stanie otrzymać od A.E. oraz A.I. aktualne certyfikaty rezydencji podatkowej potwierdzające, że podmioty te są rezydentami podatkowymi podlegającymi w innym państwie niż Rzeczpospolita opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z Umową o współpracy B, Know-how wchodzący w skład Pakietu Wsparcia obejmuje następujące kategorie:

1. Wiedza dotycząca produkcji i techniczny know-how

Jest to kategoria know-how związanego z procesem produkcyjnym, w tym przygotowaniem produkcji, samym procesem produkcyjnym, recepturami i specyfikacjami itp. Know-how ten jest rozwijany przez lata, w wyniku doświadczeń zdobytych przez Grupę. Obejmuje know-how dotyczący procesu produkcyjnego i procedur technicznych wymaganych do przekształcenia określonego surowca w gotowy produkt końcowy.

2. Know-how dot. zarządzania

Know-how dot. zarządzania obejmuje skumulowaną wiedzę, która została opracowana przez najwyższe kierownictwo i okazała się wartościowa dla lokalnych podmiotów. Obejmuje on kontrolę biznesową, strategię i zarządzanie biznesem, wewnętrzne zasady, wytyczne i inne dokumenty szczegółowo opisujące, jak skutecznie prowadzić biznes. Relacje z klientami są rozwijane i utrzymywane przez zespół sprzedaży i najwyższe kierownictwo.

3. Know-how operacyjny

Know-how operacyjny stanowi skumulowaną wiedzę, która została opracowana przez kierownictwo Grupy i okazała się wartościowa dla lokalnych podmiotów. Obejmuje on know-how na temat prowadzenia codziennej działalności biznesowej Grupy i przekazywany jest lokalnym podmiotom w postaci różnych podręczników, zasad, wytycznych i innych dokumentów szczegółowo opisujących, jak skutecznie prowadzić działalność.

Zgodnie z Umową o współpracy B, Znaki towarowe i nazwy firm wchodzące w skład Pakietu Wsparcia obejmuje następujące komponenty:

1. Nazwa „A.” - pochodząca z gry na słów (…).

2. Logo A. (…)

3. Znaki towarowe zarejestrowane w następujących jurysdykcjach:

Struktura płatności za Pakiet Wsparcia, pod względem proporcji poszczególnych składników, uzgodniona na podstawie Umowy A jest zgodna z tą ustaloną w Umowie o współpracy B, z Usługami Wsparcia stanowiącymi ok. 80% płatności. A.E. otrzymuje za świadczone usługi wynagrodzenie skalkulowane na podstawie zasady koszt plus. Wynagrodzenie jest naliczane wyłącznie na elementach Pakietu Wsparcia, na których A.E. dodaje wartość od siebie.

W rezultacie A.E. nie nalicza wynagrodzenia metodą koszt plus na płatnościach obejmujących Know-how lub Znaki towarowe.

W rezultacie całość zysku A.E. za dostarczanie na rzecz Wnioskodawcy przez A.E. elementów Pakietu wsparcia obejmujących Know-how i Znaki towarowe jest przekazywana przez A.E. na rzecz A.I. Zgodnie z Umową o współpracy A, Wnioskodawca przekazuje co do zasady (o ile strony nie umówią się inaczej) w terminie 30 dni od daty otrzymania odpowiedniej FV od A.E. należności z tytułu nabytych elementów Pakietu Wsparcia do A.E. Analogicznie, zgodnie z Umową o współpracy B, A.E. przekazuje należne kwoty z tytułu nabycia elementów Pakietu wsparcia (w tym kwoty otrzymane od Wnioskodawcy), w terminie 30 dni od daty otrzymania odpowiedniej FV od A.I. do A.I. W obu przypadkach, co do zasady obowiązuje kwartalny lub miesięczni okres rozliczeniowy.

Na potrzeby niniejszego wniosku o interpretację Spółka zakłada, że w sytuacji gdy to A.I. (a nie A.E.) jest prawnym właścicielem Know-how oraz Znaków towarowych, decyduje samodzielnie o przeznaczeniu otrzymanego wynagrodzenia i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z ich utratą oraz nie jest zobowiązany do jego dalszego przekazania, a także prowadzi rzeczywistą działalność w kraju swojej siedziby, wówczas rzeczywistym właścicielem Know-how oraz Znaków towarowych i nazw firm w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), za których wynagrodzenie płaci Spółka do A.E., jest A.I.

Pytania

1)Czy Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I. stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi?

2)Czy na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/ IFT-2R?

3)Czy Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi?

4)Czy na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika w formularzu IFT-2/IFT-2R?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Państwa zdaniem, Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 PL-ZEA UPO.

Ad. 2.

Państwa zdaniem, na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za

Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I. Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/ IFT-2R.

Ad. 3

Państwa zdaniem, Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 PL-ZEA UPO.

Ad. 4

Na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/IFT-2R.

Uzasadniając prezentowane stanowisko wskazaliście Państwo:

Ad. 1

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy od wypłacanych na rzecz podatników niebędących rezydentami w Polsce należności z tytułu z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) pobiera się w wysokości 20% (tzw. podatek u źródła).

Przekładając powyższe na grunt opisanego zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy uznać, że Know-how mieści się w zakresie art. 21 Ustawy o CIT, a tym samym płatności za Know-How dokonywane przez Spółkę na rzecz A.I. podlegają na gruncie Ustawy o CIT opodatkowaniu podatkiem u źródła. Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W dalszej kolejności, zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie preferencyjnej stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 PL-SI UPO, należności licencyjne, do których odnosi się ustęp 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli odbiorca jest właścicielem należności (w angielskojęzycznej wersji PL-SI UPO “beneficial owner”), to ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Państwa zdaniem, A.E. nie jest beneficjentem rzeczywistym Know-how.

Zgodnie z projektem objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie zasad poboru podatku u źródła, w podobnych przypadkach, płatnicy, dokonując płatności podlegających podatkowi u źródła, powinni zweryfikować strukturę i badać kto rzeczywiście posiada uprawnienie do uzyskania należności i czy jej odbiorca nie jest zobowiązany do przekazania tej należności kolejnemu podmiotowi. Jeżeli zachodzi taka sytuacja, tzn. że rzeczywistym właścicielem należności jest ten inny podmiot (co należy wykazać lub zbadać) wówczas do opodatkowania podatkiem u źródła będą miały zastosowanie przepisy UPO lub przepisy krajowe wdrażające dyrektywy unijne właściwe dla państwa rezydencji tego podmiotu. Wówczas zastosowanie będzie miała koncepcja określana jako look through approach. Z tego względu, Państwa zdaniem, w przypadku płatności za Know-how, Spółka powinna zastosować przepisy PL-ZEA UPO, zamiast przepisów PL-SI UPO.

Równocześnie, art. 12 ust. 3 PL-ZEA UPO wskazuje, iż określenie „należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności wypłacane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; (...)”. Know-how stanowiący jeden z elementów Pakietu Wsparcia dostarczanego na podstawie „Umowy współpracy A” oraz na podstawie „Umowy o współpracy B” spełnia definicję należności licencyjnych z art. 12 ust. 3 PL-ZEA UPO.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 w zw. z ust. 1 PL-ZEA UPO, należności licencyjne mogą być także opodatkowane w państwie, w którym powstają, stawką 5 %, jeżeli odbiorca płatności jest jej właścicielem. Takie sformułowanie UPO wyraźnie wskazuje, iż dla zastosowania ulgi traktatowej niezbędne jest aby odbiorca należności licencyjnych był tożsamy z ich właścicielem (tj. rzeczywistym właścicielem w rozumieniu Ustawy o CIT).

PL-ZEA UPO nie zawiera definicji „właściciela” jednak zgodnie z art. 3 ust. 4 tej konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

W związku z powyższym pojęcie to należy interpretować zgodnie z przepisami Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym na dzień składania Wniosku) przez rzeczywistego właściciela rozumie się podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

a)otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

b)nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,

c)prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, na potrzeby niniejszego wniosku uznaje się, że A.I. jest rzeczywistym właścicielem Know-How, za korzystanie z którego płaci Spółka w zakresie określonym Umową o współpracy A. W związku z tym, warunek dotyczący statusu „właściciela” w rozumieniu art. 12 ust. 2 PL-ZEA UPO w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym należy uznać za spełniony.

Państwa zdaniem, treść powyższych przepisów wskazuje, iż ustalenie podmiotu będącego rzeczywistym właścicielem w rozumieniu art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT będzie jednocześnie wskazywać właściwą UPO, której postanowienia będą warunkować zakres opodatkowania przedmiotowej płatności.

Mając na uwadze powyższe, w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym, skutki podatkowe płatności Spółki za Know-how powinny zostać ustalone na podstawie przepisów Ustawy o CIT z uwzględnieniem przepisów PL-ZEA UPO, z uwagi na fakt, że A.I. jest rezydentem podatkowym Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Na poprawność powyższego stanowiska wskazuje orzecznictwo polskich sądów administracyjnych jak i treść opublikowanych indywidualnych interpretacji podatkowych.

Tytułem przykładu, wskazali Państwo interpretacje indywidualne wydane przez:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 7 sierpnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.223.2019.2.AJ), w której wskazano: „Ustalenie podmiotu, który można uznać za

rzeczywistego właściciela wypłacanych należności i w rezultacie za podatnika, będzie determinowało z kolei również właściwą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania,

którą należy zastosować w danym zdarzeniu przyszłym Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 14 kwietnia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-300/16/BG, z której wynika, że:

„Zdaniem Spółki, w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, uwzględniając wcześniej zaprezentowaną argumentację, Usługodawca, tj. odbiorca opłaty licencyjnej, nie

jest osobą uprawnioną do wypłaty opłat licencyjnych, gdyż jest on tylko niezależnym pośrednikiem, który nie posiada żadnych praw do znaku towarowego objętego licencją. Taką

osobą jest jednak Licencjodawca, który posiada prawa do znaku towarowego objętego licencją i ma prawo udzielania licencji na korzystanie z tego znaku towarowego”.

Ponadto, Państwa zdaniem, prezentowane stanowisko znajduje także potwierdzenie w treści Objaśnień. W Objaśnieniach Minister Finansów wskazał, iż:

- „(...) zasadne jest uznać, że podmioty pośredniczące, a więc te, które co do zasady nie spełniają definicji rzeczywistego właściciela, nie powinny korzystać z uprawnień

   przyznawanych przez poszczególne UPO. Niemniej jednak z przewidzianych w UPO

   i prawie Unii Europejskiej (tzn. Dyrektywy PS i IR) mogą korzystać inwestorzy (udziałowcy) z kraju objętego tymi postanowieniami, jeżeli są oni podatnikami

   w stosunku do otrzymanej należności i spełniają inne warunki przewidziane dla tych uprawnień (np. w określonych sytuacjach posiadają status rzeczywistego właściciela).

   Rozwiązanie to odpowiada koncepcji znanej pod nazwą „look through approach.” (str. 15 Objaśnień).

- „Przy ocenie, czy dany podmiot jest przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności

   innemu podmiotowi należy brać pod uwagę faktyczny przebieg i okoliczności zawarcia oraz realizacji transakcji, a tym samym należy zbadać kto rzeczywiście posiada

   uprawnienie do uzyskania należności i czy jej odbiorca nie jest zobowiązany do przekazania tej należności kolejnemu podmiotowi. Jeżeli zachodzi taka sytuacja, tzn. że

rzeczywistym właścicielem należności jest ten inny podmiot (co należy wykazać lub zbadać) wówczas do opodatkowania podatkiem u źródła będą miały zastosowanie przepisy

   UPO lub przepisy krajowe wdrażające dyrektywy unijne właściwe dla państwa rezydencji tego podmiotu (ang. look through approach).” (str. 22 Objaśnień)

Tym samym Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym uzyskania certyfikatu rezydencji A.I., a także oświadczenia potwierdzającego, iż A.I. jest rzeczywistym właścicielem Know-how) będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności licencyjnych, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując obniżoną stawkę podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 PL- ZEA UPO, mimo iż płatności technicznie najpierw trafia do A.E. Ponadto, w przypadku wypłat należności licencyjnych w sytuacji, gdy wypłaty z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT przekroczą 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego Spółki, Spółka będzie miała prawo do pobrania podatku u źródła od należności licencyjnych według 5% stawki w przypadku złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a Ustawy o CIT oraz posiadania certyfikatu rezydencji wraz z oddzielnym oświadczeniem o statusie rzeczywistego beneficjenta.

Ad. 2

Zdaniem Państwa, na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I. Spółka powinna wskazać A.I jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/ IFT-2R.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 Ustawy o CIT, płatnicy przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, którzy są nierezydentami oraz urzędowi skarbowemu informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku na formularzu IFT-2/IFT-2R.

Zgodnie z poglądem aprobowanym przez NSA, w przypadku ograniczonego obowiązku podatkowego, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie osoby podatnika w rozumieniu art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT.

Pogląd ten został wyrażony m.in. w następujących wyrokach NSA:

- 20 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2594/15,

- z 29 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1674/16,

-z 30 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3107/14,

- z 18 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 82/14.

Jednocześnie, na gruncie Ustawy o CIT przez podatnika należy rozumieć podmiot, który uzyskuje dane przysporzenie majątkowe w sposób trwały i definitywny. Za podmiot taki nie może być uznany pośrednik, gdyż nie osiąga on przychodu w sposób trwały i definitywny w związku ze zobowiązaniem do przekazania tego przysporzenia innemu podmiotowi.

Na słuszność powyższego poglądu wskazuje m.in. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2873/11, w którym NSA wskazał, iż: „(...) w sytuacji, gdy płatność dokonywana jest na rzecz pośrednika będącego rezydentem określonego państwa, który następnie przekazuje tę płatność ostatecznemu odbiorcy, państwo, w którym powstaje dana płatność nie jest zobowiązane do zastosowania wobec tego pośrednika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Sam bowiem fakt bycia rezydentem określonego państwa i otrzymania płatności nie jest wystarczającym warunkiem do skorzystania z postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w sytuacji, gdy prawo do dysponowania dochodem ma ograniczony charakter. Oznacza to, że postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania mają zastosowanie do podmiotów będących faktycznymi odbiorcami odsetek”.

Pogląd ten został również wyrażony w wyroku NSA dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 212/13.

Państwa zdaniem, w przypadku, gdy właściciel Know-how tj. A.I. spełnia również warunki uznania go za rzeczywistego właściciela Know-how, to A.I. będzie podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT w stosunku do przychodów z tytułu płatności za Know-how dokonywanych przez Spółkę do A.I., gdyż to A.I. jest właścicielem Know-how, z tytułu, którego Spółka dokonuje płatności.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Państwa, na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności)  w formularzu IFT-2/ IFT-2R.

Ad. 3

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy od wypłacanych na rzecz podatników niebędących rezydentami w Polsce należności z tytułu z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) pobiera się w wysokości 20% (tzw. podatek u źródła). Przekładając powyższe na grunt opisanego zaistniałego stanu faktycznego, należy uznać, że Know-how mieści się w zakresie art. 21 Ustawy o CIT, a tym samym płatności za Znaki towarowe i nazwy firm dokonywane przez Spółkę na rzecz A.I. podlegają na gruncie Ustawy o CIT opodatkowaniu podatkiem u źródła. Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W dalszej kolejności, zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 PL-SI UPO, należności licencyjne, do których odnosi się ustęp 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli odbiorca jest właścicielem należności (w angielskojęzycznej wersji PL-SI UPO „beneficial owner”), to ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Państwa zdaniem, A.E. nie jest beneficjentem rzeczywistym Znaków Towarowych.

Zgodnie z projektem objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 19 czerwca

2019 r. w sprawie zasad poboru podatku u źródła, w podobnych przypadkach, płatnicy, dokonując płatności podlegających podatkowi u źródła, powinni zweryfikować strukturę i badać kto rzeczywiście posiada uprawnienie do uzyskania należności i czy jej odbiorca nie jest zobowiązany do przekazania tej należności kolejnemu podmiotowi. Jeżeli zachodzi taka sytuacja, tzn. że rzeczywistym właścicielem należności jest ten inny podmiot (co należy wykazać lub zbadać) wówczas do opodatkowania podatkiem u źródła będą miały zastosowanie przepisy UPO lub przepisy krajowe wdrażające dyrektywy unijne właściwe dla państwa rezydencji tego podmiotu. Wówczas zastosowanie będzie miała koncepcja określana jako look through approach. Z tego względu, zdaniem Państwa, w przypadku płatności za Znaki Towarowe Spółka powinna zastosować przepisy PL-ZEA UPO, zamiast przepisów PL-SI UPO.

Art. 12 ust. 3 UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi wskazuje, iż określenie „należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności wypłacane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; (...)”.

Znaki towarowe i nazwy firm stanowiące łącznie jeden z elementów Pakietu Wsparcia dostarczanego na podstawie „Umowy współpracy A” oraz na podstawie „Umowy o współpracy B” spełnia definicję należności licencyjnych z art. 12 ust. 3 UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO zawartą pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie. Jednocześnie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi stanowi, że takie należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W ocenie Wnioskodawcy, pojęcie „właściciela” użyte w powyższym artykule odnosi się do stosowanego w międzynarodowym prawie podatkowym pojęcia rzeczywistego właściciela, na co wskazuje angielska wersja UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, która zawiera sformułowanie „beneficial owner”, tłumaczone na polski jako rzeczywisty właściciel.

UPO zawarta pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi nie zawiera definicji „właściciela” jednak zgodnie z art. 3 ust. 4 tej konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

W związku z powyższym pojęcie to należy interpretować zgodnie z przepisami Ustawy o CIT.

Art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym na dzień składania Wniosku) stanowi, że przez rzeczywistego właściciela rozumie się podmiot, który spełnia łącznie następujące warunki:

a)otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części,

b)nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi,

c)prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, przepis art. 24a ust. 18 stosuje się odpowiednio.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, na potrzeby niniejszego wniosku uznaje się, że A.I. jest rzeczywistym właścicielem Znaków towarowych i nazw firm, za korzystanie z których płaci Spółka w zakresie określonym Umową o współpracy A. W związku z tym, warunek dotyczący statusu „właściciela” w rozumieniu art. 12 ust. 2 PL-ZEA UPO w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym należy uznać za spełniony.

Państwa zdaniem, treść powyższych przepisów wskazuje, iż ustalenie podmiotu będącego rzeczywistym właścicielem w rozumieniu art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT będzie jednocześnie wskazywać właściwą UPO, której postanowienia będą warunkować zakres opodatkowania przedmiotowej płatności.

Mając na uwadze powyższe, w przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, skutki podatkowe płatności Spółki za Znaki towarowe i nazwy firm powinny zostać ustalone na podstawie przepisów Ustawy o CIT z uwzględnieniem przepisów PL-ZEA UPO z uwagi na fakt, że A.I. jest rezydentem podatkowym Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

W Państwa ocenie, na poprawność powyższego stanowiska wskazuje orzecznictwo polskich sądów administracyjnych jak i treść opublikowanych indywidualnych interpretacji podatkowych.

Tytułem przykładu, wskazali Państwo na następującą treść indywidualnych interpretacji podatkowych:

- „Ustalenie podmiotu, którego można uznać za rzeczywistego właściciela wypłacanych należności i w rezultacie za podatnika, będzie determinowało z kolei również właściwą

  umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, którą należy zastosować w danym zdarzeniu przyszłym.” (Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej

  Informacji Skarbowej 7 sierpnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.223.2019.2.AJ),

- „Zdaniem Spółki, w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, uwzględniając wcześniej zaprezentowaną argumentację, Usługodawca, tj. odbiorca opłaty licencyjnej, nie

  jest osobą uprawnioną do wypłaty opłat licencyjnych, gdyż jest on tylko niezależnym pośrednikiem, który nie posiada żadnych praw do znaku towarowego objętego licencją.

  Taką osobą jest jednak Licencjodawca, który posiada prawa do znaku towarowego objętego licencją i ma prawo udzielania licencji na korzystanie z tego znaku towarowego”

  (Interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 14 kwietnia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-300/16/BG).

Ponadto, prezentowane stanowisko znajduje także potwierdzenie w treści Objaśnień.

W Objaśnieniach Minister Finansów wskazał, iż:

- „(...) zasadne jest uznać, że podmioty pośredniczące, a więc te, które co do zasady nie spełniają definicji rzeczywistego właściciela, nie powinny korzystać z uprawnień

  przyznawanych przez poszczególne UPO. Niemniej jednak z przewidzianych w UPO i prawie Unii Europejskiej (tzn. Dyrektywy PS i IR) mogą korzystać inwestorzy (udziałowcy)

  z kraju objętego tymi postanowieniami, jeżeli są oni podatnikami w stosunku do otrzymanej należności i spełniają inne warunki przewidziane dla tych uprawnień (np. w

  określonych sytuacjach posiadają status rzeczywistego właściciela). Rozwiązanie to odpowiada koncepcji znanej pod nazwą "look through approach." (str. 15 Objaśnień).

- Przy ocenie, czy dany podmiot jest przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania całości lub części należności

  innemu podmiotowi należy brać pod uwagę faktyczny przebieg i okoliczności zawarcia oraz realizacji transakcji, a tym samym należy zbadać kto rzeczywiście posiada

uprawnienie do uzyskania należności i czy jej odbiorca nie jest zobowiązany do przekazania tej należności kolejnemu podmiotowi. Jeżeli zachodzi taka sytuacja, tzn. że

  rzeczywistym właścicielem należności jest ten inny podmiot (co należy wykazać lub zbadać) wówczas do opodatkowania podatkiem u źródła będą miały zastosowanie przepisy

  UPO lub przepisy krajowe wdrażające dyrektywy unijne właściwe dla państwa rezydencji tego podmiotu (ang. look through approach).” (str. 22 Objaśnień)

Zdaniem Państwa na poprawność przedmiotowej tezy wskazuje również sama treść UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, która w art. 12 ust. 2 uzależnia zastosowanie obniżonej stawki podatku u źródła od posiadania przez rzeczywistego właściciela należności licencyjnych rezydencji podatkowej w państwie, do którego wypłacane są należności licencyjne. Takie sformułowanie UPO wyraźnie wskazuje, iż dla zastosowania ulgi traktatowej niezbędne jest aby odbiorca należności licencyjnych był tożsamy z ich właścicielem (tj. rzeczywistym właścicielem w rozumieniu Ustawy o CIT).

Mając na uwadze powyższe, Państwa zdaniem, Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Znaki towarowe, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 PL-ZEA UPO.

Tym samym Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym uzyskania certyfikatu rezydencji A.I., a także oświadczenia potwierdzającego, iż A.I. jest rzeczywistym właścicielem Znaków towarowych i nazw firm) będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności licencyjnych, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując obniżoną stawkę podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Ponadto, w przypadku wypłat należności licencyjnych w sytuacji gdy wypłaty z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT przekroczą 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego Spółki, Spółka będzie miała prawo do pobrania podatku u źródła od należności licencyjnych według 5% stawki w przypadku złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a Ustawy o CIT oraz posiadania certyfikatu rezydencji wraz z oddzielnym oświadczeniem o statusie rzeczywistego beneficjenta.

Mając na uwadze powyższe, Państwa zdaniem Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Znaki towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Ad. 4

Zdaniem Państwa, na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/IFT-2R.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 Ustawy o CIT, płatnicy przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, którzy są nierezydentami oraz urzędowi skarbowemu informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku na formularzu IFT-2/IFT-2R.

Zgodnie z poglądem aprobowanym przez NSA, w przypadku ograniczonego obowiązku podatkowego, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie osoby podatnika w rozumieniu art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT.

Pogląd ten został wyrażony m.in. w następujących wyrokach NSA:

- z 20 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2594/15,

- z 29 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1674/16,

- z 30 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3107/14,

- z 18 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 82/14.

Jednocześnie, na gruncie Ustawy o CIT przez podatnika należy rozumieć podmiot, który uzyskuje dane przysporzenie majątkowe w sposób trwały i definitywny. Za podmiot taki nie może być uznany pośrednik, gdyż nie osiąga on przychodu w sposób trwały i definitywny w związku że zobowiązanie do przekazania tego przysporzenia innemu podmiotowi.

Na słuszność powyższego poglądu wskazuje m.in. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2873/11, w którym NSA wskazał, iż: „(...) w sytuacji, gdy płatność dokonywana jest na rzecz pośrednika będącego rezydentem określonego państwa, który następnie przekazuje tę płatność ostatecznemu odbiorcy, państwo, w którym powstaje dana płatność nie jest zobowiązane do zastosowania wobec tego pośrednika postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Sam bowiem fakt bycia rezydentem określonego państwa i otrzymania płatności nie jest wystarczającym warunkiem do skorzystania z postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w sytuacji, gdy prawo do dysponowania dochodem ma ograniczony charakter. Oznacza to, że postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania mają zastosowanie do podmiotów będących faktycznymi odbiorcami odsetek”.

Pogląd ten został również wyrażony w wyroku NSA dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 212/13.

Państwa zdaniem, w przypadku gdy właściciel Znaków towarowych i nazw firm tj. A.I. spełnia również warunki uznania go za rzeczywistego właściciela Znaków towarowych i nazw firm, to A.I. będzie podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT w stosunku do przychodów z tytułu płatności za Znaki towarowe i nazwy firm dokonywanych przez Spółkę do A.I., gdyż to A.I. jest właścicielem Znaków towarowych i nazw firm, z tytułu, którego Spółka dokonuje płatności.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Państwa, na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Znaki towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/IFT-2R.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zauważyć należy, że z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego wynika m.in. że Państwo (Spółka) jesteście polskim rezydentem podatkowym. Należycie do międzynarodowej grupy kapitałowej oraz jesteście spółką w pełni zależną od A.E. – rezydenta podatkowego Słowenii, który nie prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej poprzez zakład. A.E. jest spółką w pełni zależną od A.I.-  rezydenta podatkowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich, który nie prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej poprzez zakład.

Zgodnie z Umową o współpracy nabywacie Państwo usługi wsparcia (Pakiet Wsparcia) od jedynego udziałowca Spółki tj. A.E obejmujący: know-how, którego prawnym właścicielem jest A.I. i który dzieli się nią z A.E., znaki towarowe i nazwę firmy, usługi wsparcia, świadczone przez A.I. na rzecz A.E. Przy dostarczaniu Pakietu Wsparcia dla zakładów produkcyjnych (w tym, m.in. dla Państwa), A.E. bazuje na wsparciu A.I. (w szczególności w zakresie Know-how i Znaków towarowych). Przedmiotowy model biznesowy opiera się na Umowie o współpracy B, na mocy której A.I. dostarcza A.E. Pakiet Wsparcia. A.E. otrzymuje również wsparcie A.I. w koordynowaniu i dostarczaniu Pakietu Wsparcia dla spółek z Grupy. Dostarczając Pakiet Wsparcia, A.I. polega na swoim know-how i zasobach wewnętrznych, jak również może korzystać z usług podwykonawców. Zarówno Know-how, jaki Znaki towarowe dostarczane w ramach Pakietu Wsparcia są prawną własnością A.I. Co więcej, jakikolwiek nowo powstały know-how, który może zostać wykreowany w toku prac A.E. w toku dostarczania Pakietu Wsparcia do kolejnych podmiotów z grupy będzie prawnie własnością A.I. Spółka jest w stanie otrzymać od A.E. oraz A.I. aktualne certyfikaty rezydencji podatkowej potwierdzające, że podmioty te są rezydentami podatkowymi podlegającymi w innym państwie niż Rzeczpospolita opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Struktura płatności za Pakiet Wsparcia, pod względem proporcji poszczególnych składników, uzgodniona na podstawie Umowy A jest zgodna z tą ustaloną w Umowie o współpracy B, z Usługami Wsparcia stanowiącymi ok. 80% płatności. A.E. otrzymuje za świadczone usługi wynagrodzenie skalkulowane na podstawie zasady koszt plus. Wynagrodzenie jest naliczane wyłącznie na elementach Pakietu Wsparcia, na których A.E. dodaje wartość od siebie.

W rezultacie A.E. nie nalicza wynagrodzenia metodą koszt plus na płatnościach obejmujących Know-how lub Znaki towarowe.

W rezultacie całość zysku A.E. za dostarczanie na rzecz Wnioskodawcy przez A. E. elementów Pakietu wsparcia obejmujących Know-how i Znaki towarowe jest przekazywana przez A.E. na rzecz A.I. Zgodnie z Umową o współpracy A, Wnioskodawca przekazuje co do zasady (o ile strony nie umówią się inaczej) w terminie 30 dni od daty otrzymania odpowiedniej FV od A.E. należności z tytułu nabytych elementów Pakietu Wsparcia do A.E. Analogicznie, zgodnie z Umową o współpracy B, A.E. przekazuje należne kwoty z tytułu nabycia elementów Pakietu wsparcia (w tym kwoty otrzymane od Wnioskodawcy), w terminie 30 dni od daty otrzymania odpowiedniej FV od A.I. do A.I. W obu przypadkach, co do zasady obowiązuje kwartalny lub miesięczni okres rozliczeniowy.

Na potrzeby niniejszego wniosku o interpretację Spółka zakłada, że w sytuacji gdy to A.I. (a nie A.E.) jest prawnym właścicielem Know-how oraz Znaków towarowych, decyduje samodzielnie o przeznaczeniu otrzymanego wynagrodzenia i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z ich utratą oraz nie jest zobowiązany do jego dalszego przekazania, a także prowadzi rzeczywistą działalność w kraju swojej siedziby, wówczas rzeczywistym właścicielem Know-how oraz Znaków towarowych i nazw firm w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), za których wynagrodzenie płaci Spółka do A.E., jest A.I.

W tym miejscu podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że w istocie A.I. jest rzeczywistym właścicielem należności, o których mowa we wniosku. Kwestia ta, jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie podlegała ocenie.

Mając przy tym na względzie, że własne stanowisko w sprawie sformułowaliście Państwo w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. tut. Organ również dokonał oceny tego stanowiska w oparciu o stan prawny obowiązujący w tym okresie. 

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800; dalej: „Ustawy o CIT”) jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Jak wynika z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800, dalej: „Ustawa o CIT”):

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Nie budzi zatem wątpliwości, że wszelkie wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT, implikują powstanie przychodu na terytorium Polski.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT:

Regulacja art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT stanowi, że:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Ustawodawca przewidział również sytuacje, w których dochody z ww. tytułu podlegają zwolnieniu od opodatkowania na terytorium Polski. Jak wynika bowiem z art. 21 ust. 3 Ustawy o CIT:

W myśl art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT:

Jak wynika z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT:

Należy mieć także na uwadze postanowienia art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT, który stanowi, iż:

Przy czym, jak wynika z art. 26 ust. 7 Ustawy o CIT, wypłata, o której mowa w ust. 1, 1ac, 1c, 1d, 1m, 2c i 2e, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.

Ustawa zwiera również mechanizmy, dzięki którym nawet w sytuacji przekroczenia progu kwotowego obligującego do pobrania podatku u źródła (wypłaty w kwocie 2.000.000 zł na rzecz jednego podatnika w roku podatkowym),  płatnik  uprawniony  jest  do  zastosowania  preferencyjnego  opodatkowania  podatkiem  u  źródła w momencie wypłaty należności.

Jak bowiem stanowi art. 26 ust. 7a Ustawy o CIT:

Jednocześnie szczegółowe reguły składnia tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j Ustawy o CIT.

Podkreślić należy, że jak wynika z art. 26 ust. 9 Ustawy o CIT:

Zauważyć także należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia:

Wskazany powyżej termin uległ kolejnemu wydłużeniu do dnia 31 grudnia 2021 r. na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 25 czerwca 2021 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1158).

Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia:

Jak stanowi § 5 Rozporządzenia:

W § 5 ww. Rozporządzenia wskazano, że warunkiem wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, w sytuacjach określonych w § 2-4 Rozporządzenia, jest spełnienie warunków do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ponieważ, jak wynika z wniosku A.I. (rezydent podatkowy Zjednoczonych Emiratów Arabskich) jest rzeczywistym odbiorcą wypłacanych przez Państwa należności, to określając obowiązki związane z poborem przez Państwa, jako płatnika, od tych należności podatku „u źródła”, zastosowanie znajdzie umowa z dnia 31 stycznia 1993 r. sporządzonej w Abu Zabi między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku w następującym brzmieniu (Dz.U. z 1994 r. nr 81, poz. 373 ze zm., dalej: „umowa”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy:

Stosownie do art. 7 ust. 7 tej umowy:

Zgodnie z art. 12 ust. 1-6 umowy:

W sytuacji, gdy płatnik zamierza skorzystać z możliwości opodatkowania opłat licencyjnych obniżoną stawką podatku należy zwrócić również uwagę na treść, art. 23A umowy, w myśl którego:

Ze wskazanego powyżej art. 12 ust. 3 umowy wynika, że należności z tytułu użytkowania znaku towarowego i nazwy firmy oraz know-how objęte są definicją zamieszczoną w tym przepisie i określane mianem należności licencyjnych. Prawo do skorzystania na gruncie umowy z obniżonej stawki podatku u źródła przysługuje wyłącznie podmiotowi, który można uznać za „osobę uprawnioną”, jeżeli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania tak stanowi. Zdaniem Spółki, jak już wyżej uzasadniano, za osobę uprawnioną do ww. należności licencyjnych należy uznać A.I., w związku z czym stawka podatku u źródła powinna być określona z zastosowaniem art. 12 ust. 2 UPO.

Pojęcie osoby uprawnionej, użyte w art. 12 ust. 2 umowy, nie zostało zdefiniowane. Jest to odpowiednik angielskiego terminu „beneficial owner”, który występuje w wielu umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Termin ten pojawia się również w Modelowej Konwencji OECD. KM OECD i wzorowane na niej umowy o UPO nie definiują pojęcia „osoby uprawnionej”. Taką definicję można odnaleźć w komentarzu do KM OECD, międzynarodowym słowniku podatkowym (dalej: słownik OECD) oraz Dyrektywie Rady 2003/49/WE. Istotne są tutaj wskazówki pozwalające stwierdzić, czy w danej sytuacji mamy do czynienia z „osobą uprawnioną” do należności. Wskazanie „osoby uprawnionej” do należności służy ustaleniu, którą umowę o UPO zastosować w danym przypadku oraz jaki certyfikat rezydencji podatkowej w tym celu uzyskać.

Zgodnie ze słownikiem OECD, pod pojęciem „osoby uprawnionej” należy rozumieć osobę, która rzeczywiście korzysta z przywilejów wynikających z prawa własności, nawet, gdy tytuł własności opiewa na inne nazwisko. Z kolei Dyrektywa Rady 2003/49/WE z 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych państw członkowskich wskazuje, że spółkę państwa członkowskiego uznaje się za właściciela odsetek lub należności licencyjnych tylko wtedy, gdy otrzymuje ona te płatności dla własnej korzyści i nie jako pośrednik, taki jak przedstawiciel, powiernik lub upoważniony sygnatariusz, na rzecz innych osób.

Komentarz do KM OECD stanowi natomiast po pierwsze, że określenie „osoba uprawniona” powinno być rozumiane w świetle przedmiotu i celu KM OECD. A mianowicie celem KM OECD jest unikanie podwójnego opodatkowania całkowicie lub częściowo, zapobiegania unikaniu i uchylaniu się od opodatkowania oraz oszustwom podatkowym. Jak podkreślono w komentarzu do KM OECD, w przypadku pośredniego odbiorcy dochodu nie ma ryzyka podwójnego opodatkowania z tego powodu, ponieważ odbiorca ten nie jest rozumiany z podatkowego punktu widzenia jako właściciel dochodu w państwie miejsca zamieszkania lub siedziby.

Zgodnie z komentarzem do KM OECD „osoba uprawniona” to podmiot, którego prawa do dysponowania otrzymaną płatnością nie mają wyłącznie formalnego charakteru.

Można przyjąć, że podmiotem uprawnionym jest taki podmiot, który ma swobodę w podejmowaniu decyzji, czy i jak kapitał bądź inny składnik majątku przez niego otrzymywany ma zostać wykorzystany albo udostępniony innym do używania bądź jak korzyści z tego kapitału powinny być wykorzystane. Zatem podmiot, który nie ma pełnego prawa do osiąganych korzyści, a działa np. jako pośrednik przekazując je do kolejnego podmiotu w łańcuchu, nie jest ich uprawnionym odbiorcą.

Państwa zdaniem ponieważ A.I. przekazuje otrzymane od Państwa należności do A.I. to w istocie A.I. (a nie A.E.) jest prawnym właścicielem należności związanych z udostępnionym Państwu Know-how oraz Znaków towarowych i nazwy firmy. To również A.I., decyduje samodzielnie o przeznaczeniu otrzymanego wynagrodzenia i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z ich utratą oraz nie jest zobowiązany do jego dalszego przekazania, a także prowadzi rzeczywistą działalność w kraju swojej siedziby, co oznacza, że A.I. jest rzeczywistym właścicielem należności z tytułu udostępnionych Know-how oraz Znaków towarowych i nazw firm w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc zatem cytowane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dokonując wypłaty należności z tytułu Know-how oraz udostępnienia znaków towarowych, które to należności zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy uznawane są za należności licencyjne, Spółka uprawniona była/jest do pobrania podatku u źródła od ww. płatności z uwzględnieniem obniżonej do 5% stawki podatku na podstawie art. 12 ust. 2 umowy zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. udokumentowaniem siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji oraz dochowaniem należytej staranności przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określonym pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 1 i 3 jest zatem prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe należy również zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie, z którym na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Know-how oraz  Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I. Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/IFT-2R.

Jak wynika bowiem z art. 26 ust. 3 Ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 26 ust. 3a Ustawy o CIT:

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 3b Ustawy o CIT:

W świetle powyższego, podmioty dokonujące wypłat z tytułu przychodów uzyskiwanych przez nierezydentów dotyczące należności o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT zobowiązane są do sporządzenia oraz przekazania informacji IFT-2/IFT2-R podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu zarówno w sytuacji, gdy pobierały zryczałtowany podatek na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, jak i w sytuacji, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie były zobowiązane do poboru tego podatku, bądź pobrały podatek w niższej wysokości niż określona w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zatem w analizowanej sprawie, jeżeli, jak wskazano to we wniosku rzeczywistym właścicielem należności z tytułu Know-how, znaków towarowych i nazwy firm jest/będzie  A.I. to  Powinni Państwo wskazać w formularzu IFT-2/IFT-2R jako podatnika tego rzeczywistego właściciela. 

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest również prawidłowe.

Zatem, w analizowanej sprawie Państwa stanowisko dotyczące ustalenia:

1)czy Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I. stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi – jest prawidłowe,

2)czy na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Know-how, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika (odbiorcę należności) w formularzu IFT-2/ IFT-2R – jest prawidłowe,

3)czy Spółka, przy dochowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, będzie uprawniona do pobrania podatku u źródła od płatności za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., stosując metodę look-through poprzez obliczenie podatku w wysokości 5% na podstawie art. 12 ust. 2 UPO zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi – jest prawidłowe,

4)czy na podstawie art. 26 ust. 3 pkt 2 Ustawy o CIT w związku z płatnościami za Znaki Towarowe i nazwy firm, w stosunku do których rzeczywistym właścicielem jest A.I., Spółka powinna wskazać A.I. jako podatnika w formularzu IFT-2/IFT-2R – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2021 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).